Senkronize Hayaller

Işıklar dans ediyor.
Hissediyorum.
Sarılar ve yüzümün tüm hücrelerini senkronize hâlde aydınlatıyorlar.
Işık aydınlatamadığı her kör nokta için kahır çekiyor.
Yüzüm ışığa aç.
Çok mesudum.
Yanımda dost.
Sanki başkası yokmuş gibi otobüste.
Kafamı sola çevirip dosta bakıyorum. Kaç yolculuk bu seninle?
Çok mesudum.
Yolculuk iliklerime kadar işlemiş,
Bloğa yazıyorum.
Telefonun ışığı suni bir aydınlık katıyor çehreme.
Hemen şu yazıyı yazıp yayınlasam,
Işığın dansı yüzüme yansırken gözlerimi kapatıp huzur bulsam.
Şşşşşş...
Hissedebilirsiniz.
Ben hissediyorum. Zaman aleyhime işlerken güzel işler çıkaracağım hissediyorum.
Şu anda.
Evet tam şu anda otobüsü ayakta tutan tekerlekler misali hayallerim.
Beni hayatta tutan. Beni heyecanlandıran ve farklı kılan.
Şimdi sola bakıyorum.
Issız tarlalar. Günü bekliyorlar.
Her zaman böyle umutlu olmam.
Adımı yaşar; geceyi, hüznü severim.
Ama bu gece değil.
Bu gece olmaz hüzün.
Bu gece olmaz.